सडक बालक ।।

घरको छतमा एक्लै बसेको छु ।
भित्र सुत्न मन लगेन ।
बाहिर शीत लहर परि रहेको छ ।
तर कुनै प्रबाह छैन ।
केहि न-ओढ्ने संकल्प छ ।
तर जाडो महसुस भएको छैन ।
कसैले ओढाइदिने आश छैन ।
तर पनि आज कत्ति जाडो भछैन ।
मोदि आएर नेपाल तताए अरे ।
तेसैले जाडो नभएको नि होइन ।
उनीले नै नेपाल तताएको भए,
शीतलहर नी पर्थेन होला ।
के आज साच्चै जाडो नभएको होला ?
होइन, जाडो भएको छ मलाई ।
तर वास्ता गरेको छैन मैले ।
किनकि मलाई बिश्वास छ ।
भोलि बिहनै घाम लग्नेछ ।
मज्जाले लग्ने छ घाम ।
शीत सुकाएर ओभनो पार्ने गरि ।
आजको जाडो बिर्साउने गरि ।
घामको रापले पोल्ने गरि ।
चिट चिट पसिना आउने गरि ।
ते्हि आशले सुतेको छु ।
कुनै जाडोको आनुभव नगरी ।

प्रसङ्ग : घर तल एउटा सडक बालक सुतिरहेको छ । तर फरक, मलाई यो फेस्बुकमा हल्न कथा जस्तो बन्यो, यो लेखेपछी त म भित्र गएर सुत्छु । तर उ भने तेहि भोलि बिहानको घामको पर्खैइमा छ । तेहि सुतेको उ, वस्ता नगरिएको मानिस, आधिकार खोसिएको राष्ट्रप्रेमी, नागरिकता नभएको रास्ट्रबासी, आस्तित्व हरयएको नागरिक, तिरस्कृत भएको आस्तित्व, समाजले दीएको तिरसकर । एउटा चिनिन नसकेको मान्छे । एउटा सडक बालक ।।

उठ न हो उठ ।।

हेर त, सबैले टोपी खोले तेरो अगाडी, मक्ख नपर, त्यो तलाइ दिएको सम्मान होइन । हेर त डाक्टर भनौदा पनि तलाइ छडी हिड्यो । तलाइ तेहि छाडी हिंड्यो । ए उठ न त, हेर त हुँदा हुदै तेरो खुट्टामा ट्याग लाग्यो। अब त तैले हेर्छस भनेर तेरो अँखा पनि बन्द गर्दिए । ए, खोल न तेरो अँखा । किन खोल्दैनस ? तलाइ हेर्न तेरा इस्ट्रमित्र आएका छन् । ए, उठ न हो, खोल अँखा । हेर न अब त तलाइ अरुले नै उठाए । बरु त आफै उठ न, अरु लाई किन उठाउन लागाउ्छस्, त आफै उठ, अरु लाई दुख नदे । हेर त, हुँदा हुँदा तलाइ कात्रो ओढाइदिए , यस्तो जाडोमा नाय्नो ब्लान्केटं ओढ्नु पर्ने तर त जाबो एउटा पतलो सेतो कपडा ओढाइदिए । उठ न, जा न्यानो कपडा ल्याएर ओढ् । अनि सुन त, तेरो बारिको बाँस काट्दै छन् तेरो छिमेकी ले, उठ न, गएर किन हप्काउदैनस् ?? सबै सक्काइसके तेरो बारीको बाँस । जा काट्न नदे आफ्नो बारी को हरियो बाँस । हेर त आब त तलाई हरियो बाँस मा बधे । तेरो अगाडि तेरो तेत्रा इस्ट्रमित्र रोई राखेको छन्, तर त किन मौन बनी, निर्दयी भै हेरिरहेको छस् ? उठ, नरुन भन, सम्झा सबैलाई । हेर अब हिजो सम्म तेरैअगाडि आदर्श को कुरा गर्दै हिड्ने पन्डित, आज तलाइ नै घाटमा पुर्याउनु पर्यो भन्दै सन्ख फुकिरको छ । हिजो सम्म आफ्नो नजिक्को झै गर्ने छिमेकी, अज तलाई चडाएकेा हरियो बाँस बोक्न तछड मछाड गर्दै छन् । येस्तो हुँदा हुँदै पनि त किन उठ्दैनस् ?? हेर त तेरो पछाडी सबै दाउरा बोक्दै छन्, तलाइ पोल्न आइरहेका छन् । उठ न हो, उठ । त आझै उठेनस् भने जलाउछन् तलाइ, उठ के उठ । उता तेरो आर्धाङगिनी लाई अरुले के के कुरा सुनाइ रोहाइ रखेका छन् । तैले ल्येइदेको चुरा फुटाउने काम गरेको छन्, तैले लगाइदिएको सिन्धुर पुछिदिदै छन् । तलाइ रीस उठेछैन ? जा न सबैलाई गाली गर । बिचरा तेरि स्वस्निलाइ रुहाइ रुहाइ तेस्तो गर्दै छन् । येस्तो हुदा पनि तलाइ रिश उठेछैन? के रमिता हेर्दै बसेको छस्? उठ न उठ, अब त तलाइ चितामा रखिसके, चाढै उठ। हेर त तेरो छोराहरु पनि यी समाजका मन्छे ले भाड्काएर तै माथी जाइलागेका छन् । कति निर्दयी छोरा जन्मएको रहेछस्, तलाइ नै खरानी बनाउन तेरै मुखमा आगो झोस्न पछि परेनन् । जबो समाजल्रे भनेको कुराको लहैलहैमा लगेर तलाइ नै जलए । तेरि स्व्स्नीलाई यहां आउन दिएको भए पनि, गहबाट बगिरह्र्को आसु ले पनि चितामा जलेको आगो निभ्थ्यो होला, तर आइन तेरि स्वस्नी पनि देखिस्? अझै तलाइ रिस उठेन ? धिक्कार छ तलाइ, केही गर्न सकेनस् त, अब केहि समयमा नै खरानी भएेर सकिन्छस् । अब तेरो केही अस्तित्व रहेन । क्षणमै सक्किन्छस् त । खरनी भएर सक्किन्छस् त । अब त्यो खरानी पनि बगाएर फाल्छन् । अझै तेरो कुनै cell / कोष बाकिं छ भने आइज, कुनै बेला तेस्तो बिज्ञानको आबिस्कार होला, जहाँ एउटा cell बाट मानिस को पुनर्जन्म गराउन सकियोस् । आइज आजै समय छ आइज । तं आएनस्, अब तलाइ बगाए । कहिँ बाकी रहेनस् त । अब दुई-चार दिन पत्र-पत्रीकामा तेरो आनुहर सहितको फोटो आउँछ समबेदना र श्रद्धाञ्जलीका औपचारिकताले ढकढक्याउदै । अनि कोसैले सम्झिन्न तलाइ । सक्किस त । त्रेतो दौड-धुप गरिस जिबन भरी, आखिर्मा के पाइस् ? को रहेछ तेरो आफ्नो भन्ने ? तेरै छोराले जलाए तलाइ, तेरि स्वास्नी पनि तलाइ बचाउन आइन । तलाइ सबैले बिर्सिए केही समयमै। देखिस् ? पहिल्लेनै उठ, अँखा खोल भन्दा मनिनस् ।। अब क गर्छस? लोप भइस त । अब केही अस्तित्व छैन तेरो । कोसौले चिन्दैन अब तलाइ ।।।

प्रसङ्ग : हिजो बेलुकी देखेको सपना, शब्दमा उतर्ने प्रायस गरेको छु । कसैको चित्त दुखाए माफी चाहन्न्छु ।।

अब त uni पो आउन लाग्यो ।।

बसन्त ले पनि बिदा माग्न लाग्यो
हरियाली छायो, रमाइलो समय त कटायो।
आब फेरि august नजिकिदै आयो
लौ न नि , अब त uni पो आउन लाग्यो ।

सुनसान नै हुन थल्यो चिसापानी
बर्खा को झरी पनि सुरु हुन थाल्यो ।
अब फेरि भिजेको माटो को गन्ध आयो
लौ न नि , अब त uni पो आउन लाग्यो ।।

खेल मैदान त सुनसान नै भयो
बाटो गोरेटो पनि रित्तिन थाले ।
अब फेरि library मा भिड देखेदै आयो
लौ न नि , अब त uni पो आउन लाग्यो ।।

हसिला आनुहार अल्लि ओझेलिन थाले
निरासिएका पुस्तक फेरि खोलिने भए ।
अब फेरि सबैका मुखमा पढाईकै गफ आयो
लौ न नि , अब त uni पो आउन लाग्यो ।।