प्रिय चिकित्सा,
सर्बप्रथम प्रणय दिवसको शुभकामना !!
जिन्दगीको लामो यात्रामा, अन्तिम सास सम्म पनि तिमी संगै जिबन बिताउने अठोट बोकेको भएर, पत्रमा तिमिलाई, प्रिय भनेर सम्बोधन गरे, थाहा छैन यो कति सम्म सम्बोधन गर्न लाएक छ । त्यही तिम्रो न्यानो पनको मायाले गर्दा भावनामा वहकिएर सम्बोधनमा पनि समआदरणीय सर्बनाम 'तिमि' प्रयोग गरे, थाहा छैन यो पनि कतिको लाएक छ भन्ने । औंला दिदा नाडी नै निलिदिने बानिको प्रभाव यहाँ पनि परेर हुनसक्छ, त्यही तिम्रो आत्मियताको न्यानो छाहरी पाएर, मात्तिएको मनले तिमिलाई 'तिमी' भनेर सम्बोधन गर्दै, तिम्रो नामको अगाडी प्रिय् लेखिदिएछ हातमा भएको कलमको सहायताले, थाहै नपाइ ।
पुरानो डाएरिका च्यात्तिएका पाना पल्टाउदा पनि एकिनका साथ भन्न सकिन कि, मैले तिमिलाई कहिलेदेखि मन पराउन थालेको थिए भन्ने । तर यत्ति सम्झना छ, तिमिलाई मनमनै मन त्यही दिन पराएको थिए, जुन दिन नजिकैको आफन्त बिरामी भएर हस्पिटलमा भर्ना गरेर राख्दा भेट्न जाने सिलसिलामा, एउटा सोतो पोसाकमा आएकी महिला आएर एकै सासमा भन्नुभयो, "डाक्टर'साप राउन्डमा आउदै हुनुहुन्छ, एउटा बिरामीको एउटा मात्र कुरुवा बसिदिनु होला, अनि हल्ला नगरी बसिदिनुहोला" । माछाबजार जस्तो ठाउमा डाक्टर आउने भनेपछि भिड साम्य र हल्ला मथ्थर । त्यस्तो देखेर मलाई पनि ती डाक्टरलाई हेर्ने रहर जागेर आयो, तर एकजना मात्र कुरुवा बस्ने भनेको छ । बाहिर जाउ कि यही बसौं भन्ने दोधारमा हुदा, त्यही बस्ने मनले जित्यो । सोचे, "खुट्टा खुम्च्याएर, सानो भएर बस्यो भने पाच बर्ष मुनिका भनेर खलासीले त भाडा छुट दिन्छ, हल्ला नगरी, खुट्टा खुम्चाएर सानो भएर बसिदिदा, यहा कसो छुट नहोला र?" त्यही सानो भएर बसेपछि अवसर मिल्यो राउन्डमा आएका डाक्टरलाई देख्ने । सानै थिए त्यति बेला, त्यही भएर डाक्टरको न त अनुहार याद गर्न सके न त सोधिखोजी गरेर नाम नै पत्ता लगाउने कोशिश गरे । खाइ लागेको शरीर, सुकिलो कपडा लगाएर घाटिमा एउटा डोरी जस्तो भिरेको । हसिलो अनुहारमा, अलि माथी सरेको कपाल, काला मिलेका आखी भौ, रसिला आखा, अलि चुच्चो तर मिलेको नाक र मुस्कुराउन नबिर्सने ओठ । फटाफट बोल्ने, बोली पनि कति मिठो, आवाज पनि कति प्रष्ट । हेर्दा सिनेमाको हिरो जस्तो तर वास्तविक जिबनमै पर्दा पछाडिको हिरो । हो त्यही दिन डाक्टरको बोलिचाली , लगाइ खुवाई, मान मर्यादा, इज्जत प्रतिस्ठा, सामाजिक सम्मान, र डाक्टरले गर्ने सामाजिक सेवा देखेर, चिकित्सकलाई मन पराउन थालेको थिए । चिकित्सा पेशा मन पराउन थालेको थिए । हो ! त्यही दिन देखि हो प्रिय, मैले तिमिलाइ मन पराउन थालेको थिए । तिमिलाई मन पराउन त थाले, तर कसैलाई व्यक्त गर्न निकै अफ्ट्यारो भयो । त्यो अफ्ट्यारोलाई छिचोल्दै, अलि आट गरेर, "ममि! डाक्टर बन्न के गर्न पर्छ ?" उत्सुकता साथ ममिलाई प्रश्न सोधे । जवाफमा, "धेरै पढ्नुपर्छ बाबू" भन्नुभयो । तिमिलाई मन पराएको जोशमा, डाक्टर बन्न धेरै पढ्नुपर्छ भन्ने भनाइको अनुसरण गर्दै, ममिको बोली झर्ने बित्तिकै, डाक्टर बन्ने जोशमा "मेरो स्वास्थ" भन्ने किताब पल्टाएर त्यस दिनसम्मको सबैभन्दा धेरै पढिदिएको थिए, लगभग १०/१२ पाना एकैचोटिमा ।
घडिको सुइ घुम्दै गए, क्यालेन्डरका पाना पल्टिदै गए, समय बित्दै गयो । बाल्यकालले बिस्तारै बिदा माग्यो र छाडेर गयो । अलिअलि कुरा बुझ्ने, अलिअलि परिपक्व, अलिअली शारीरिक बिकास, अलिअलि मानसिक बिकास । हो उमेर संगै यी कुराहरू बिकसित हुँदै गए र बाल्यकालका साना सोच ठुला हुँदै गए, केही हराउदै गए, केही पलाउदै गए, तर तिमिलाई मन पराएको मन भने हराएन, उल्टै बढ्दै गयो । धेरै पछि, लगभग जुंगाको रेखा बसिसकेको थियो त्यति बेला समय आयो, प्लस टु सकेर आफ्नो भबिस्य निर्धारण गर्ने । विभिन्न संकायका, विभिन्न बिषयका होडिङ बोर्ड र बिज्ञापन तिर आँखा गए पनि, मन तिमी तिरै थियो । यो मनलाई त्यहाबाट हटाउन सकिन । समय आयो, तिमिसंग प्रत्यक्ष जोड्न, सम्बन्ध गासी पाउ भनेर प्रवेश परिक्षाको फारम भर्ने । तिमिलाई मनमनै मन पराएको कुरा मनमै गुम्स्याएर राख्न भन्दा एकचोटि तिम्रो पनि राय बुझ्नको लागि कोशिश गरिहालौ भनेर त्यतिबेला, तिमिसंग सम्बन्ध सुचारु गर्न पाउ भनेर आवेदन फारम भरेको थिए । र तिमिले, परिक्षाको माध्यमबाट प्रस्ताव राख्नको लागि डाकेको थियौं । तिमिले भने अनुसार नै मैले प्रस्ताव राखेको थिए, MCQको उत्तरपुस्तिकामा गोला गोला चिन्ह लगाएर, सांकेतिक भाषाको प्रस्ताव पत्र । त्यो पत्रमा लेखिएका गोला गोला सांकेतिक भाषाका कुराहरुले तिमिलाई रिझाउन सफल भए सायद, त्यसैले सम्बन्धको लागि राझी भयौं र नाम निस्कियो । खुशी हुदै, तिमिसंग गासिने प्रक्रिया अगाडि बढाउन भनी घरमा फोन गरे । बुबाले उठाउनु भयो, भने "बुबा! एम बि बि एस को प्रवेश परिक्षाको नतिजा आयो, नाम निस्केको छ ।" बुबा पनि खुसी हुदै बधाई दिनु भयो, धन्यवादको औपचारिकता पछि एकछिन मौतना छायो । अनि एकछिन को त्यो मौनता चिर्दै मैले अर्को बोली फोरे, "तर, सशुल्क पढ्नेमा निस्केको हो" । एएए मात्रको निरुत्साहित जबाफ पाएपछि फोन राखियो । बुबाको खासै उत्सुकता नभएको उत्तर आएपछि पलाएका आश उडे, पुर्णिामाको जस्तो खुसीले भरिएको अनुहार, औंसीको रात जस्तै अध्यारो भयो, नजिकै पुगिसकेर पनि फेरि टाढिन पर्यो भन्ने चिन्ताका साथ । अब अझ राम्रोसँग पढेर, पुर्ण तयारीका साथ पुनः तिमिलाई सम्बन्धको प्रस्ताव राख्ने सोच बनाउदै थिए । त्यत्तिकैमा भोलिपल्ट फेरि फोन गर्ने आट गरे । भने, "कतैबाट पढ्न सम्भव छैन?" भन्ने प्रश्नमा पैसा जुट्ने श्रोत कतै छैन भन्ने आशय राखे । अनि त्यसपछि, तिमिलाइ कति मन पराउछु, तिमिसंग कतिको लगाव छ भनेर, मेरो मनको कुरा बुझ्नको भनेर प्रत्यक्ष संवाद गर्न भनेर घरमा बोलाइयो, गए । "पढ्न त सक्छस नि? सोचेर भन ।" लगानी र समय दुबै खेर जानू भएन है भन्ने आशयका साथ प्रश्न सोधियो । दिमाग त उत्तर के दिनु भनेर नाफा घाटाको हिसाब सोच्न ब्यस्त थियो, तर तिमिलाई मन पराइसकेको मनले हुन्छ पढ्न सक्छु भन्ने आशयका साथ दुइचोटी टाउको हल्लाइदियो, "तल-माथी-तल-माथी" । सम्झना छ अझैपनी त्यति बेला मैले शिर उठाएर हेर्न सकेको थिइन बुबाको अनुहारमा । यत्तिकैमा संवाद अन्त्य भयो । मौन सहमतिमा, बुबाको अनुहारमा "भर्नाको लागि तयारी गर्नु र पढ्ने मानसिकता बनाएर राख्नु" भन्नुभएको प्रष्ट पढ्न सकिन्थ्यो । डराएको अनुहारमा अलिकति मुस्कान छोडेर, भित्री मनबाटै "धेरै धेरै धन्यवाद बुबा" भने, ओठ नखोलेरै ।
भर्ना प्रक्रियाका एकदुई औपचारिकता पश्चात्, सुरु भयो मैले मन पराएको तिमिसंगको औपचारिक जीवन, यानिक मेरो मेडिको लाइफ । र त्यस संगै सुरु भयो तिमिसंगको प्रत्यक्ष सम्बन्ध । तिमिसंग सम्बन्धमा बाधिएको पहिलो एक-दुई महिना त निकै सकस भयो । नया ठाउ, नया परिवेश, नया मौसम, नया सम्बन्ध, नया साथी, नया भाषा, नया बोलिचाली, नया संस्कृति, नया रितिरिवाज, नया नियम । सम्पुर्ण चिज नया । सम्बन्धको सुरुसुरु भएर त्यतिबेला सम्म सायद मैले तिमिलाई बुझ्न भ्याइसकेको थिइन त्यही कारणले त सुरुसुरुमा निकै गाह्रो भएको थियो, यहाको ठाउँ र मौसम संग घुलमिल हुन । त्यसैले त यो गर्मीमा पड्कन नसकेको मकैको दाना जसरी नै भुट्भुटी रहेको जस्तो महसुस हुन्थ्यो ।
बिस्तारै तिमिलाई बुझ्न थालेपछि, घुलमिल हुँदै गए यहाको परिवेश संग, रमाउदै गए यहिको संस्कृति, नियम, बोलिचाली, नया साथी, नया भाषा संग र नजिक हुदै गए तिमिसंग । त्यही तिम्रो आत्मिएताको न्यानो छाहरी काफी थियो नेपालगन्जको गर्मी भुलाउनको लागी । त्यसपछि तिमिसंग रमाउदै खेल्दै तिमिसंगै बसेर तिमिलाई पढ्दा र तिमिलाई पुर्ण रुपमा समय दिदा पातलिदै गए आफ्ना आफन्त, साथी भाइ संगको सम्पर्क हरु । ब्यस्त राख्न थाले आफैलाई, केबल तिमिसंग मात्र । त्यसरी नै डुब्दै गए तिमिमा, हराउदै गए तिमी भित्र, दिनरात नभनी, बिहान साझ नभनी, भोक तिर्खा नभनी, अल्छि पन नदेखाइकन । पछि पछि त बिस्तारै नेपालगन्जको गर्मी पनि सितल लाग्न थाल्यो, यहाको जाडो पनि न्यानो लाग्न थाल्यो ।
तिमिसंग बिताएका यी साढे चार बर्ष मेरो जिबनको निकै नै अबिस्वास्निय र रोमाञ्चक बर्ष हुन् । धेरै कुरा सिके मैले, तिमिसंग नजिक भएर । औपचारिक पढाइको कुरा त आफ्नो ठाउमा छ । तर त्यो भन्दा अरु पनि धेरै कुरा सिक्ने मौका मिल्यो मलाई तिमिबाट । हो! आफ्नो सम्बन्धमा मलाई बाधेर, मिठो बोल्न सिकायौ, मनका कुरा खोल्न सिकायौ, धैर्यता राख्न सिकायौ, समयको मजा चाख्न सिकायौ, मान्छे चिन्न सिकायौ, दुखमा पनि खुशी किन्न सिकायौ, दुखमा नआत्तिन सिकायौ, सुखमा नमात्तिन सिकायौ, बिरामी संगको सम्बन्ध बिकास गर्न सिकायौ, जस्तोसुकै समस्याको निकास गर्न सिकायौ, दिनरात नभनी पढ्न सिकायौ, पढेर नै अगाडि बढ्न सिकायौ, आफू मात्र बाच्न मात्र नभई, अरुलाई पनि बचाउन सिकायौ । हो ! तिमिले मलाई, लगभग सबै बिरामीलाई निको बनाएर नचाउन सिकायौ, आवश्यक पर्दा तिनीहरुकै गाली पनि पचाउन सिकायौ ।
यत्रो बर्षको हाम्रो सुमधुर सम्बन्ध पश्चात् अब यो हाम्रो सम्बन्धलाई आधिकारिक बनाउन चाहन्छु । हाम्रो सम्बन्ध बलियो अनि सफल बनाउन चाहन्छु । त्यसले, अबको केही महिनामै आफुले सम्भव भएर भ्याएसम्मका सम्पुर्ण पुर्ब तयारिका साथ, स्थेतेस्कोपको माला, हेड मिररको टोपी, कैचिको औंठी लगाएर, सेतो सुकिलो एप्रोनको कोटमा सजिएर, टिउनिङ फ्रकको बाजा बजाउदै तिम्रो सामु आइ तिम्रो "डाक्टर" भन्ने थर, टाइटल बनाइ मेरो नामको अगाडि राखेर हाम्रो सम्बन्ध आधिकारिक बनाउनलाई प्रस्ताव लिएर आउछु ।
तिमिलाई लाग्दै होला, आजको दिन किन मलाइ पत्र लेखिएको छ भन्ने । सोसल मिडियको भित्ता भरी, भ्यालेन्टाइन डे को नाममा लेखिएका स्ट्याटस, राखिएका टुइट, हालिएका फोटो हरु हेर्दा मलाई पनि भ्यालेन्टाइन डे मनाउन रहर लागेर आयो । हो यही रहरले मलाई पनि आफुले मन पराएको, माया गरेको कुराको नाममा पत्र लेखौ भनेर उस्काए । यो पत्र लेख्न अगाडि पनि धेरै बेर सोचे । लेखौ कि के गरौं ? चिकित्साअनुरागी मन चिकित्साको गलत ब्याख्या होला भनेर डरायो, प्रेमअनुरागी मन प्रेमको गलत ब्याख्या होला भनेर डरायो, तर साहित्यअनुरागी मनले आट गर्यो, मनले मन पराएको चिकित्सा लाई प्रणय दिवसको उपलक्ष्यमा पत्र लेख्न ।जसरी चौबीसै घण्टा मेरो मस्तिष्कमा खेलिरहेको हुन्छौं, त्यतिनै न्यानो पन पाउछु म, त्यतिनै नजिकिएको आभास हुन्छ । म दुनियाँ बिर्सेर हर क्षण तिम्रो बारेमा मात्रै सोचेर बस्न सक्छु । हो, आजकाल मेरो मस्तिष्कमा तिमी बाहेक कोहि आउदैन, आफैमा तिमी पाउन थालेको छु, तिमि बिना आफू अधुरो पाउन थालेको छु, तिमिमा नै जिन्दगी देखेको छु मैले । सायद यिनै त हुन नि प्रेममा पर्नका लागि क्राइटेरिया, त्यसैले मलाई तिमिसंग एकदमै नजिकिएको अनुभव हुन्छ । समआदरणीय सर्बनाम प्रयोग गरेर, प्रिय भनी सम्बोधन गर्न उस्काउने पनि यही तिमिसंग नजिकिएको मन, तिमिलाई मन पराउने मन र तिमिसंगको अटुट सम्बन्धले हो । यति ठुलो चिकित्सा बिद्या लाई नै तिमी भनेर सम्बोधन गर्दा तिम्रो मानमा कताकता चोट पुगेको जस्तो अनुभव तिमिलाई भएको छ भने, यसै पत्र मार्फत माफी माग्न चाहान्छु । तिमिसंग गासिएको सम्बन्ध र तिम्रो न्यानो स्नेहले पाएर भावनामा वहकिएर, प्रणय दिवस मनाउन लेखिएको काल्पनिक पत्र हो, अन्यथा नलिनु ।
अन्त्यमा, धन्यवाद तिमिलाई, जिबनको लामो यात्रामा यत्रो समय संगै रहि सहयात्री बनेर साथ दिएकोमा । र आगामी दिनमा पनि यस्तै सहायता को अपेक्षा राख्दै, नचाहदा नचाहदै यो कपिमा दैडिरहेका कलमलाई आराम दिएर यस पत्रका लागी बिदा माग्दछु ।
उहीँ,
तिमिलाई आफ्नो भनी ठान्ने,
भित्री मनदेखी आत्मीय मान्ने,
चिकित्सा शास्त्रको विद्यार्थी।
स्वास्थ खबरमा छापिएको Date: 14/02/2017
