गौरव आचार्य !!

गौरव आचार्य,
आचार्य, अचार्य, अचारे,
हो त, नाम मै रैछ अचार,
अचार त सबैतिर मिल्ने,
जताततै अटाउन सक्ने,
हरेक ठाउमा समेटिन सक्ने,
सबैलाई स्वाद दिने खालको हुनुपर्छ ।
तर यो नामको मात्र अचार छ,
अचारको बिशेषता छैन यसमा,
हो! यो अचार मीठो छैन,
बेस्वादिलो छ, फिक्का ।
तागत नदिने छ, अल्नो ।
एकदम अत्याउने छ, पिरो ।
च्वास्स पार्ने छ, अमिलो ।
पचाउन नसकिने छ, तितो ।
कताकता नमिलेको,
खै के मिसाउन छुटेको,
या खै के धेरै हालेको ।
पकाउदा पकाउदा डढेको,
या कताकती काचै रहेको ।
हो ! यो अचार स्वादिलो छैन ।
यो अचार चाख्न पनि सकिन्न ।
अनुहार बिगृन्छ, कोक्याएर ।
मुख बटारिन्छ, तितो भएर ।
जिब्रो पड्किन्छ, अमिलो भएर ।
आँसु चुहिन्छ, पिरो भएर ।
तैपनि यो अचार आफू स्वादिलो सम्झन्छ,
आफुमा सबै कुरा ठिक्क छ सम्झन्छ ।
त्यसैले त राम्रो कुरा भन्दा, मुन्टो बटार्छ ।
अर्ति दिदा, फुर्ती लाउछ ।
सम्झाउन खोज्दा, झर्किन्छ ।
राम्रो काम गर भन्दा, तर्किन्छ ।
नराम्रो काम नगर भन्दा, कर्किन्छ ।
म नुन थपिदिन खोज्छु, नुनिलो बनाउन ।
म पखालिदिन खोज्छु, पिरो हटाउन ।
म कागती हान्न खोज्छु, तितो कटाउन ।
तर यो नामको मात्र अचार ।
तितो नै ठिक मान्छ ।
पिरो नै जाती ठान्छ ।
अल्नो नै बेस मान्छ ।
कमसेकम आफ्नो बानी सुधार्न भन्दा ।
हो ! यो अचार फिक्का छ,
बेस्वादिलो छ ।
नामको मात्र अचार,
अचार, अचारे, आचारे, आचार्य,
गौरब आचार्य ।।

अन्ततः कसैको बास्तबिक जीवन संग मेल खान गएमा, संयोग मात्र हुनेछ ।।